گُهِ بی‌بو گُل نیست، گهِ بی‌خاصیت است

رو به دوربین:"مردم مصر خیلی مردم خوبی‌اند."
برای جلوگیری از فیلم‌برداری:"اینها (خارجی‌ها) می‌روند این فیلم‌ها را نشان می‌دهند و آبروی ما را می‌برند."*

هیچ وقت شده توی یک فیلم مستند از آمریکا یا بریتانیا یا فرانسه یا هر جای جهان اولی دیگر، ببینیم که مردم نگذارند فیلمبردای بشود چون آبرویشان ممکن است برود؟ تازه شاید برایشان بهتر هم باشد که فیلم‌برداری بشود و همه بدانند که مشکل چی است.

ما خاورمیانه‌ای‌ها هستیم که از ترک برداشتن تصویر بقیه از خودمان می‌ترسیم.

آبرو داری می‌کنیم و همین آبروداریمان لجن‌زارمان می‌کند. بوی گند لجن‌زار اطرافمان مشام همه‌مان را آزار می‌دهد اما یادمان داده‌اند که رویش گلاب بپاشیم که بگوییم ما از گلزار می‌آییم، که ما بهترینیم و شما هم با ندیدن لجن‌زار ما نصف عمرتان بر باد است.

خاورمیانه از خیلی جهات گند است و همه می‌دانند. همین بوی گندش است که متفاوتش می‌کند و همین تفاوت است که زیبایش می‌کند. اگر همین بو را هم نداشت هیچ نبود. گُهی که بو نده یکباره گُل نمی‌شود، می‌شود گه بی‌خاصیت.

*در پانورامای این هفته‌ی جین کوربین